புலால், ஊன், ஊன்சோறு' போன்ற சொற்கள் பல இடங்களில் சங்கப் பாடல்களில் இடம் பெற்றுள்ளன. விலங்குகளைக் கொன்று ஊனை விற்றல், மீன் பிடித்தல் ஆகிய தொழில்கள் வழியும், வேட்டையாடுதல் போன்ற விளையாட்டு வழியும் உயிர்கள் கொல்லப்பட்டு அவற்றின் ஊனை உண்டனர். அவை இன்றும் தொடர்கின்றன.
ஒருகோடியில். காற்றில் உள்ள சிறு உயிர்கள் அழிந்து விடும் என்பதற்காக மூக்கில் திரையிட்டு பொதுவெளியில் நடமாடுவது, நடந்து செல்லும்போது எறும்புகள் போன்ற சிறு உயிர்கள் இறந்துவிடும் என்பதற்காக, அவற்றை மயிற்பீலிகளால் அகற்றிய பின்பு மேல் கடந்து போவது, நீராடினால் நீரிலுள்ள நுண்ணுயிர்கள் அழிந்து விடும் என்று கருதி நீராடாமல் இருப்பது, மரத்திலுள்ள நுண்ணுயிர்கள் அழிந்துவிடும் என்பதற்காக தச்சுவேலை செய்யாதிருப்பது போன்றவை ஒருசிலரால் பின்பற்றப்பட்டன. மறுகோடியில் உணவுக்காக உயிர்கள் வேட்டையாடப்பட்டன; போர்க்களங்களில் மனித உயிர்கள் கொல்லப்பட்டதை புலவர் போற்றிப் பாடினர்; உணவுக்காகவும் உடைமைக்காகவும் உயிர்க்கொலை புரிவது இயல்பான செயலாகக் கருதப்பட்டது.
இந்தப் பின்னணியில் வள்ளுவர் புலால் உண்ணாமை அதிகாரம் மூலம் உணவிற்காக உயிர்களைக் கொல்லாமையையும், கொன்று அவற்றின் இறைச்சியை உண்ணாதிருப்பதையும் வலுவாக முன் வைத்தார். நல்லது கெட்டது என்பது எழுத்தில், பேச்சில், எண்ணத்தில், செயலில் மட்டுமல்ல; உண்ணும் பொருளிலும் உண்டு என்று இவ்வதிகாரம் மூலம் உணர்த்தினார். மற்ற நெறிகளைப் போல் புலால் உண்ணாமை என்ற எதிர்நிலைச் சொல்லைப் பயன்படுத்தாமல் 'புலால் மறுத்தல்' என்ற சொல்லாடலால், அந்த அறம் அழுத்தமாக வள்ளுவரால் அறிமுகப்படுத்தப்படுகிறது. உண்ணக் கூடாத பொருள்களில் புலாலும் ஒன்று என்பது அவர் கருத்து.

உடலுக்குத் தேவையான வளமான ஆற்றலையும், வலிமையையும் புலால் உணவு தரும் என்றனர். கொன்றால்தான் தவறு. யாரோ கொன்றதை அல்லது தானாகச் செத்து வீழ்ந்ததைத் தின்பதில் தவறில்லை என்றனர் இன்னும் சிலர். புலால் உண்பதற்கும் அருளுக்கும் தொடர்பில்லை; புலாலுண்பவன் அருளாளனாக இருக்கலாம் என்றனர் மற்றவர்கள். இதுபோன்ற பெரும் கருத்துப் போர் நடைபெற்ற சூழலில் (இப்போர் இன்றும் தொடர்ந்துகொண்டிருக்கிறது), அக்கருத்துக்கள் அனைத்தையும் புறம் தள்ளி, ஊன் உணவை மறுக்கச் சொல்கிறார் வள்ளுவர். புலால் உண்ணலின் இழிவை உரக்கச் சொல்லவே அதை ஊன் உண்ணல் அதாவது 'உடல் தின்னுதல்' 'உடல் தின்னுதல்' எனத் திரும்பத் திரும்ப கூறுகிறார்.

அருளாளன் ஆகவேண்டுமானால் புலால் உண்ணுவதை நிறுத்த வேண்டும்; ஊன் உண்டாலும் நெஞ்சில் அருள் கெடாமல் வாழ முடியாதா என்று கேட்போர்க்குப் புலால் உண்பார்க்கு அருளாட்சி இல்லை என்று உறுதியாகக் கூறப்படுகிறது. ஓர் உயிரின் உடம்பைக் கொன்று தின்று சுவை கண்டபிறகு, அந்த மனம் மற்றோர் உயிரைக் கண்டபோது அருளுணர்வோடு எண்ண முடியுமா? அதன் உடம்பையும் உண்ண வேண்டும் என்ற சுவை வேட்கைதான் பிறக்கும். ஆகையால், அவ்வாறு உண்டவர் மனத்தில் நல்ல எண்ணம் எழாது; கொலைக் கருவியைக் கையில் கொண்டவரின் மனம் கொலையைவிட்டு மற்றதை எண்ணுவதில்லை; அதுபோலவே புலால் உண்டவரின் மனதிலும் ஊன் தவிர்த்த எண்ணம் தோன்றுவதில்லை. ஊன் உண்ணுவது புண் தின்பது போன்றது என்று அருவருப்பு காட்டப்படுகிறது. புலால் உண்பவனுக்கு நரகம் கூட வாயில் திறவாது ஒதுக்கும் என இழிவு படுத்தப்படுகிறது. கொல்லானையும் புலால் மறுத்தானையும் உலக உயிர்கள் கைகூப்பி வணங்கும் என்று ஊக்கவழி கூறப்படுகிறது. தெய்வத்தின் பெயரால் உயிர்க்கொலை செய்து ஆயிரக்கணக்காக சடங்குகள் செய்வதைவிட கொன்ற உடம்பின் புலால் உண்ணாமல் இருப்பது நல்லது. இவை இவ்வதிகாரம் தரும் செய்திகள்.

புலால் உண்ணாமை எல்லோரும் மேற்கொள்ளக்கூடிய ஒழுக்கமன்று என்று வள்ளுவர் கருதினார் என்றனர் ஒரு சிலர். புலால் உண்ணாமை துறவறத்தார்க்கு விலக்கப்பட்டது என்பதால் இல்லறத்தார் உண்ணலாம் என்பதைக் குறிப்பான் உணர்த்துவர் என்பர் இவர்கள். ஆனால் .....விலைப்பொருட்டால் ஊன்தருவார் இல் (குறள்எண்: 256) என்னும் பாடல் விலைக்கு விற்கும் ஊன் பற்றிச் சொல்கிறது. பொருளைத் துறந்த துறவி விலைகொடுத்து ஊன் வாங்குவது எப்படி? ஆதலால் 'புலால் உண்ணாமை' அதிகாரம் துறவிகளுக்கு மட்டும் என்பது பொருந்தாது; புலால் மறுத்தல் யாவர்க்கும் உரியதாகவே வள்ளுவர் வகுத்தார்.