காதல்கணவர் உடனில்லாதபோது, பகலும் இருளும் மயங்குகின்ற மாலைப்பொழுது கண்டு மனைவி வருந்துதலைச் சொல்வது. மாலை வந்தவிடத்து துணையின்றித் தனிமையிலிருக்கும் மணந்த மகளிர் பிரிவுத் துன்பந் துய்ப்பதை இவ்வதிகாரப் பாடல்கள் புலப்படுத்துகின்றன. காலையில் அரும்பும் இக்காதல் நோய் பகலெல்லாம் முதிர்ந்தஅரும்பாக-போதாக உள்ளது. மாலை வந்ததும் அது மலர்ந்து முழுஅளவில் வருத்துகிறது என்கிறது இப்பாடல் தொகுப்பு.
பொழுதுகண்டிரங்கல்
பொழுது கண்டு இரங்கலாவது மாலைப்பொழுதின் வரவு கண்டு தலைமகள் வருந்துதல்.
.'பொழுது' என்பது காலை, நண்பகல், மாலை என்ற மூன்றுக்கும் பொதுவென்றாலும் இங்கே அதிகாரப் பொருளை ஒட்டி, காமப் பொழுதாகிய மாலைப் பொழுதைக் குறிக்கும். பகலின் முடிவும் இரவின் தொடக்கமும் நிகழும் ஒரு குறுகிய நேரம் மாலைப்பொழுது ஆகும். பளபளவென்று இருந்த பகற்பொழுது மங்கிக் கொண்டே போய் மாலை வரும் நேரம் ஒருவகைச் சோர்வான காலமாகவே இருக்கும்.
தலைவரைப் பிரிந்திருக்கும் தலைவியர்க்கு எல்லாக் காலமும் வருத்தமுளவாயினும், காலை நண்பகல் போல் அல்லாது மாலைப்பொழுதில் காமநோய் மிகுந்த துயர் அளிக்கும்.
மாலைப்பொழுது கண்டு தலைவி வருந்துவது அடுத்து வரவுள்ள அச்சமூட்டும் இரவுப்பொழுது பற்றியே; கணவர் உடன்இல்லாத இரவு கொடுமையானது என்பதால் மாலை துன்பத்திற்கு காரணமாகின்றது.
கடமை காரணமாகப் பிரிந்து சென்றுள்ள கணவரைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் பெண்ணின் காதல் நோய் காலையில் குறைந்து இருக்கும்; ஆனால், மாலையில் அந்தத் துயரம் படிப்படியாக வளர்ந்துவிடுகிறது. தன் துயரம் வளர்ந்ததற்குக் காரணம் மாலைப் பொழுதுதான் என்று எண்ணி 'நீ நல்லா இரு!' என்று அவள் வாழ்த்துவது போல அதைப் பழிக்கிறாள். உயிருண்ணும் வேல், மருள்மாலை, பைதல்கொள் மாலை, கொலைக்களத்துக் கொலைஞன், நோய் செய்யும் மாலை, அழல்போலும் (நெருப்புப் போன்றது), கொல்லும் படை, மதி மருளும் மாலை என தன் வெறுப்பை அப்பொழுதின்மீது கொட்டித் தீர்க்கிறாள். தலைவர் நினைவு வந்து தவிக்கும் ஒவ்வொரு மாலையும் நான் செத்துச் செத்துப் பிழைக்கிறேன்; அவர் பொருள் சேர்ப்பதிலேயே குறியாய் இருக்கிறாரே! என இரங்கிக் கூறுகிறாள் தலைமகள்.
இந்த அதிகாரம் முழுமையும் கவிநயம் நிறைந்ததாக உள்ளது.
தலைவியை மணந்தார் என்று அழகுற அழைக்கிறது குறள் 1221. இப்பாடலில் தன் காதல் துன்பத்தை மாலைப்பொழுதிடம் சொல்லி ஆறுதல் பெறும் வண்ணம் அவள் உயிரை உண்ணும் வேலாய் இருக்கிறாயே என்று மாலையை 'வேல்' என்று உருவகப்படுத்தியதும் சிறப்பாக உள்ளது.
குறள் 1224-இல் அரசால் ஒறுக்கப்படவேண்டியவன் கட்டுண்டு கிடக்க ஓங்கிய கையில் பெரிய கத்தியுடன் விரைந்து வரும் கொலைஞனை, மாலைப் பொழுது நெருங்கி வருவதுடன் ஒப்புமைப்படுத்திக் காட்சிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. மாலைப் பொழுதுகண்ட தலைவியின் அச்சத்தை இது நன்கு விளக்குகிறது.
காலை அரும்பிப் பகல் எல்லாம் போதாகி மாலை மலரும்இந் நோய் என்ற பாடல் (குறள் 1227) காதல் நோய் வளர்நிலைகளைத் தெளிவாகக் காட்டுகிறது.
ஒருபுறம் படர்ந்து வரும் மாலை தீயாகத் தோன்ற இன்னொரு புறம் தொலைவில் ஆயன் வீடு திரும்பும் தன் பசுக்களைக் கூட்டிக்கொள்ள எழுப்பும் புல்லாங்குழல் இசை கொல்லும் படையாக வருகிறது என்னும் காட்சி திகில் உண்டாக்கும் வண்ணம் குறள் 1228-இல் வரையப்பட்டுள்ளது.
மாலை வந்தாலே எனக்குப் பைத்தியம் பிடித்தது போல் ஆகிறது என்பதை பதிமருண்டு-மதிமருண்டு என்று சொல்விளையாட்டுடன் பொருந்தச் சொல்கிறது.
முதல் பாடலில் (குறள் 1221) 'வாழி' என்ற சொல் ஏளனக் குறிப்புடன் தலைவி சொல்வதாக இருக்க மேலும் ஒரு குறள் (1230) 'பொருளை மணந்தவர்போல் அதையே தேடிச் சுற்றிக்கொண்டிருப்பவர், இங்கே ஒருத்தி அவர் நினைவாகவே செத்துக் கொண்டிருப்பது தெரியவில்லையாக்கும்!' எனக் காதலரை பொருள் மயக்கம் கொண்டவர் என்று எள்ளிச் சொல்வது சுவையுடன் கூடியதாய் உள்ளது.