• 771ஆம் குறள் என்னுடைய ஐயன் முன்னர் எதிர்த்து நிற்காதீர்கள்; என்னை எனின் முன் நின்று போர் செய்து மாய்ந்து நடுகல் ஆயினார் பலர் என்கிறது.
• 772ஆம் குறள் காட்டில் முயலைக் குறிதவறாமல் எய்தஅம்பைக் காட்டிலும் யானையை எறிந்து தவறிய வேலை ஏந்துதல் பெருமையுடைத்து எனக் கூறுகிறது.
• 773ஆம் குறள் பகைவர்மேல் கண்ணோடாது போர்புரிதலைப் பெரிய வீரம் என்று சொல்லுவர்; அவர்க்குத் துன்பம்வரின் உதவுதல் அவ்வீரத்தின் கூர்மையான தன்மையாகும் எனச் சொல்கிறது.
• 774ஆம் குறள் தன் கையிலிருந்த வேலினை தான்பொருதிய யானையின் மேல் எறிந்து மீள்கின்ற வீரன் தன் உடம்பில் தைத்து நின்ற வேலைப் பிடுங்கி அது கிடைத்ததற்காக மகிழ்வான் என்கிறது.
• 775ஆம் குறள் விரிவாகத் திறந்த கண்ணால் வெகுண்டு நோக்கிய வீரன் பகைவர் வேலைக் கொண்டு வீசுவது கண்டு இமைத்தால் அது வீரனுக்குப் புறங்கொடுத்து ஓடுதலாகுமே எனச் சொல்கிறது.
• 776ஆம் குறள் தான் வாழ்ந்த நாள்களுள் விழுமிய புண்படாத நாளெல்லாவற்றையும் பயன்படாத நாளுள்ளே எண்ணி வைக்கும் என்கிறது.
• 777ஆம் குறள் உலகை வலம்வரும் புகழை விரும்பி, உயிரைப் பொருட்டாக எண்ணாத வீரர் கழல் கட்டுதல் பேரழகு செய்யும் தன்மையதாம் எனச் சொல்கிறது.
• 778ஆம் குறள் காயப்பட்டவிடத்து, தலைவன் போருக்குச் செல்ல வேண்டாமென்று சினந்து கூறினாலும், தம் உயிர்க்கு அஞ்சாத வீரர் தம் மனவூக்கத்தில் குறையார் என்கிறது.
• 779ஆம் குறள் தாம் கூறிய வஞ்சினம் (சபதம்) தவறாமல் உயிர் துறந்தவரை தவறினார் என்று இகழ்வோர் யார் இருக்கிறார்? எனக் கேட்கிறது.
• 780ஆவது குறள் காத்தவர் கண்ணீர் பெருக்கும்படி சாகப் பெற்றால் அச் சாவு வேண்டியாயினும் பெறும் சிறப்பினது என்கிறது.

போர் தொடங்குமுன், ஒரு வீரன், பகைவருடைய படையை நெருங்கித் தன் தலைவனுடைய வீரத்தை உயர்த்திச் சொல்லுவதை என்னைமுன் நில்லன்மின் தெவ்விர் பலர்என்னை முன்நின்று கல்நின் றவர் என்ற பாடல் கூறுகின்றது. நாடக மொழியில் யாக்கப் பெற்ற இது வள்ளுவரின் கலையுள்ளத்தை வெளிப்படுத்துவதாக உள்ளது.

கான முயல்எய்த அம்பினில் யானை பிழைத்தவேல் ஏந்தல் இனிது (772) என்ற குறள் பயந்தோடும் முயலைச் சரியாகக் குறிபார்த்து எறிந்து கொல்வதைக்காட்டிலும் பலம் பொருந்திய யானையைக் குறிவைத்த வேல் தப்பிப் போனாலும் அதுவே இனியது என்கிறது. உயர்ந்த குறிக்கோளை முன் வைத்துப் பயில்பவன், தோற்றாலும் பெருமைக்குரியவனே என்கிறது இது.

பேராண்மை என்ப தறுகண்ஒன்று உற்றக்கால் ஊராண்மை மற்றதன் எஃகு(773) என்ற பாடல் போரில் வீரம் காட்டுவது பேராண்மை என்றால் ஊராண்மை அதனினும் வலியது என்கிறது. ஊராண்மை என்பது போரில் ஊறுற்ற பகைவரைக் கண்ணோடி உதவுவது. பகைவர்க்கு ஏன் உதவ வேண்டும்? அது சால்பு போன்ற ஒரு சிறந்த பண்பு என்பதால் உதவவேண்டும் என்கிறார் வள்ளுவர்.

தன் கையிலிருந்த வேலொன்றை வீசி களிறு ஒன்றை வீழ்த்திய வெற்றிக் களிப்பில் வீரநடை போடுகிறான் அவ்வீரன். அப்பொழுது இன்னொரு வேழம் அவனுடன் பொருத வருகிறது. வெறுங்கையுடன் எப்படிப் போரிடுவது? அந்த நேரத்தில் பகைவர்புலத்திருந்து ஒரு வேல் தன் மீது பாய்கிறது. தனக்கு ஒரு கருவி கிடைத்துவிட்டது என்ற மகிழ்வுடன் அதைப் பிடுங்கி யானையுடன் போரிட ஆயத்தமாகிறான். குருதி பீறிடப் போர்க்களத்தில் வீரன் நகும் காட்சி நமக்குத் திகைப்பூட்டுகிறது. இதைக் கைவேல் களிற்றொடு போக்கி வருபவன் மெய்வேல் பறியா நகும் (774) என்ற பாடல் காட்டுகிறது.

போர்க்களத்தில் தீரச்செயல்கள் பலபுரிந்து தன் நாட்டின் வெற்றிக்கு வழி வகுக்கிறான் ஒரு பெருவீரன். அந்தோ! அவன் அக்களத்திலேயே இறக்க நேரிடுகிறது. இதைக் கேள்விப்படும் நாட்டு மக்கள் கண்ணீர் சிந்துகின்றனர். தலைவன் நேரில் வந்து அம்மாவீரனுக்குப் புகழாஞ்சலி செய்து கண்ணீர் மல்குகிறான். இத்தகைய சிறப்பு எல்லோருக்கும் கிடைப்பதில்லை. இப்படிப்பட்ட சாவை இரந்தாகிலும் பெறலாம் என்கிறார் வள்ளுவர். அதைச் சொல்வது புரந்தார்கண் நீர்மல்கச் சாகிற்பின் சாக்காடு இரந்துகோள் தக்கது உடைத்து (780) என்னும் குறட்பா.