• 591ஆம் குறள் ஒருவரை இன்ன உடையவர் என்று சொல்லச் சிறந்தது ஊக்கம்; அது இல்லாதவர் வேறு என்ன பெற்றிருந்தாலும் உடையவர் ஆவாரோ? எனக் கேட்கிறது.
• 592ஆம் குறள் ஊக்கம் உடைமையே ஒருவனுக்குச் செல்வமாகும்; பொருட்செல்வம் நில்லாது நீங்கி விடும் எனக் கூறுகிறது.
• 593ஆம் குறள் ஊக்கத்தைத் திண்ணமாகக் கைப்பொருளாக உடையவர், செல்வத்தை இழந்து விட்டோம் என்று வருந்தார் எனச் சொல்கிறது.
• 594ஆம் குறள் உறுதியான ஊக்கம் உடையவனிடம் வழி கேட்டுச் செல்வம் சென்றடையும் என்கிறது.
• 595ஆம் குறள் நீர்நிலையில் நிறைந்துள்ள நீரின் அளவினதாக இருக்கும் அங்குள்ள பூத்தண்டின் நீளம்; மாந்தரது உயர்வு அவர்களது ஊக்கத்தின் அளவாகும் எனத் தெரிவிக்கிறது.
• 596ஆம் குறள் நினைப்பன எல்லாம் உயர்வையே நினைக்க; அவ்வுயர்வை அடைய முடியாமல் போனாலும், எய்திய தன்மையோடு ஒக்கும் என்கிறது.
• 597ஆம் குறள் உடம்பில் புதைந்த அம்பினால் புண்பட்டும் யானை தளராது யானை பெருமையை நிலைநிறுத்தும்; ஊக்கம் உடையார் தமது முயற்சிக்கு பேரிடர் வந்த இடத்துத் தளரார் என்பதைச் சொல்கிறது.
• 598ஆம் வள்ளன்மை யுடையோம் என்ற பெருமிதத்தை இவ்வுலகில் ஊக்கமில்லாதவர் பெறமாட்டார் என்கிறது.
• 599ஆம் குறள் பருத்த உடம்பினதாய்க் கூர்மையான தந்தத்தை உடையதாய் யானை இருந்தாலும் புலியால் தாக்குற்றால் அஞ்சும் எனக் கூறுகிறது.
• 600ஆவது குறள் ஒருவற்கு வலிமையாவது ஊக்கமிகுதியே; அது இல்லாதவர் மரங்களாவார். வடிவால் மக்களாய் இருப்பதே மரங்களிலிருந்து வேறுபட்ட தன்மையாகும் என்கிறது.

பொருள் இல்லார்க்கு இவ்வுலகம் இல்லை. அப்பொருளை அடைய ஊக்கம் கொண்டு செயல்பட வேண்டும். ஊக்கத்தின் இன்றியமையாமை கருதி அதற்கென ஒரு தனி அதிகாரம் அமைத்தார் வள்ளுவர்.

எல்லோரும் செல்வத்தைத் தேடி அலைகின்றனர். ஆனால் எவர் ஒருவர் சற்றும் மன அசைவில்லா ஊக்கங்கொண்டு செயல்படுகிறாரோ அவர் இருக்குமிடம் தேடி செல்வமும் செல்வாக்கும் வரும் என்கிறது இங்குள்ள ஒரு பாடல். ஆக்கம் அதர்வினாய்ச் செல்லும் அசைவிலா ஊக்கம் உடையான் உழை என்பது அக்குறள் (594).

முதல்வாசிப்பிலேயே படிப்பவரின் உள்ளத்தில் பதிந்து மனக்கிளர்ச்சியை உண்டுபண்ணக் கூடிய பாடல் வெள்ளத்து அனைய மலர்நீட்டம் மாந்தர்தம் உள்ளத்து அனையது உயர்வு என்பது (595). இது ஒருவரது ஊக்கத்தின் அளவு உயர்வு என்கிறது. இரண்டு சின்னஞ்சிறு வாக்கியங்களில் நறுக்குத் தெறித்தாற் போன்று வேகமும் விறுவிறுப்பும் கொடுத்து அமைக்கப்பட்ட குறள் இது.

உள்ளுவது எல்லாம் உயர்வுள்ளல் மற்றது தள்ளினும் தள்ளாமை நீர்த்து என்று எப்பொழுதும் உயர்ந்த குறிக்கோள்களையே எண்ணுக எனச் சொல்லும் குறள் (596) இவ்வதிகாரத்தின் கண் உள்ளது. அந்தக் குறிக்கோள் அடையமுடியாமல் தடைபட்டுப் போனாலும் அது நிறைவேறிய தன்மை உடையது என்று ஊக்கம் தருவது இது. உயர்வு வாராவிடுனும், உயர்வாக எண்ணுவதை விட்டுவிடாதே என்பது இதன் கருத்து. 'உள்ளுவது எல்லாம் உயர்வுள்ளல்' என்றது பழமொழியாய் விட்டது.