• 1241 ஆம்குறள் நெஞ்சே! பிரிவுத் துன்பத்தைத் தீர்க்கத் தக்க மருந்து ஏதாவது ஒன்றை நீ சிந்த்தித்துப் பார்த்து எனக்குச் சொல்ல மாட்டாயா? எனத் தலைவி கேட்பதைச் சொல்கிறது.
• 1242 ஆம்குறள் என் நெஞ்சே! நீ வாழ்வாயாக! காதலராகிய அவர் எம்மொடு இல்லாதவராக இருக்க நீ அவரை எண்ணி வருந்திக் கொண்டிருப்பது அறியாமையாகும் என்று தலைவி கூறுவதைச் சொல்வது.
• 1243 ஆம்குறள் நெஞ்சே! நாம் இங்கிருந்து அவரை நினைத்து வருந்துவது எதற்காக? வருத்தும் நோயைச் செய்தவர்க்கு நம்மைக் குறித்து எண்ணும் இரக்கம் இல்லையே என்று தலைவி சொல்வதைக் கூறுவது.
• 1244 ஆம்குறள் நெஞ்சே! காதலரைக் காணச் செல்லுங்கால் இக்கண்களையும் உடன்கொண்டு போ; ஏனெனில் 'அவரைக் காட்டு' என்று இவை என்னை வாட்டி வதைக்கின்றன என்று தலைவி வருந்துவதைக் கூறுகிறது.
• 1245 ஆம்குறள் நெஞ்சே! நாம் துன்பம் உற்றது கண்டு தாம் உறாத தலைவர், 'எம்மை வெறுத்தார்' என்று கைவிடுதலும் ஆகுமோ? எனத் தலைவி தெளிந்த மனநிலையில் சொல்வதைக் கூறுவது.
• 1246 ஆம்குறள் நெஞ்சே! கூடி ஊடலை நீக்கும் காதலரைக் கண்டால் அவரைப் பிணங்குவதில்லை; இப்பொழுது அவரைப் பொய்யாகச் சினந்துரைக்கின்றாய் எனத் தலைவி கொஞ்சலாகக் கூறுகிறது.
• 1247 ஆம்குறள் நல்ல நெஞ்சமே! ஒன்று காமத்தை விடு; அல்லது நாணத்தை விட்டுவிடு. என்னாலோ இவை இரண்டையும் ஒருங்கே தாங்கமுடியாது என்று தலைவி ஆற்றாமையால் சொல்வதைக் கூறுகிறது.
• 1248 ஆம்குறள் என் நெஞ்சே! பிரிந்து சென்ற காதலர் வந்து அன்பு கொண்டு தண்ணளி செய்வார் என்று ஏங்கி அவர் பின்னே செல்கின்றாய்! என்ன ஒரு மடத்தனம்! எனத் தலைவி தன்னிரக்கமாகக் கூறுவதைச் சொல்வது.
• 1249 ஆம்குறள் காதலர் உள்ளத்தில் இருப்பவராய் இருக்கவும் நீ அவரை நினைத்து எவரிடத்துச் செல்கின்றாய் என் நெஞ்சே? எனத் தன்னை உணர்ந்தவளாய்த் தலைவி சொல்வதைக் கூறுவது.
• 1250 ஆவதுகுறள் நம்முடன் வாழாமல் நீங்கிச் சென்றவரை நெஞ்சத்தில் உடையவராய் இருப்போமானால் யாம் அழகை மேலும் இழக்கத்தான் போகிறோம் எனத் தலைவி வருந்தி உரைப்பதைச் சொல்வது.

மனைவிக்குத் தலைவரைக் காணவேண்டும் என்ற துடிப்பு உள்ளது. அவரோ அயல் சென்றுள்ளார். எனவே தன் நெஞ்சுதான் அவரை நினைத்த நேரம் பார்க்கமுடியுமே என்பதால் அதனிடம் தன் கண்களையும் கூட்டிச் செல்லுமாறு வேண்டுகிறாள். இல்லாவிட்டால் அவை 'அவரைக் காட்டு! அவரைக் காட்டு!' என அவளைத் தின்று தீர்த்துவிடுமாம். கண்ணும் கொளச்சேறி நெஞ்சே இவையென்னைத் தின்னும் அவர்காணல் உற்று (1244) என்பது பாடல்.

கலந்துணர்த்தும் காதலர்க் கண்டால் புலந்துணராய் பொய்க்காய்வு காய்திஎன் நெஞ்சு (1246) என்ற பாடலில் 'நெஞ்சே! அவர் இருக்கும்போது, அவரிடமிருந்து இன்பம் பெற எண்ணி, சிறுபிணக்கம் கூட இல்லாமல் அவர் மீது போய் விழுவாய். ஆனால் இப்போது அவர் இல்லாத நேரத்தில் ஏதோ அவர்மீது குறைபடுவது போலப் போலிச் சீற்றம் கொள்கிறாய்?' என்று காதலி தன் நெஞ்சுடன் கொஞ்சிப் பூசலிடுகிறாள்.

தலைவி நாணத்திற்கும், காமத்திற்கும் நடுநின்று நடுங்கி எவ்வகையிலும் உய்யமுடியாது தவிக்கிறாள். 'என் நெஞ்சே! ஒன்று காமத்தை விட்டுவிடு, அல்லது நாணத்தை விட்டுவிடு. இந்த இரண்டையும் தாங்கிக் கொண்டிருக்க என்னால் முடியாது' என அவள் காமம் விடுஒன்றோ நாண்விடு நன்னெஞ்சே யானோ பொறேன்இவ் விரண்டு (1247) என்ற பாடலில் தன் ஆற்றாமையை வெளியிடுகிறாள்.

உள்ளத்தார் காத லவராக உள்ளிநீ யாருழைச் சேறிஎன் நெஞ்சு (1249) என்பதில் 'உன் உள்ளத்தவர், உன் காதலர், எப்பொழுதும் உன் உள்ளத்தில் குடியிருக்க, நீ அவரைத் தேடி யாரிடம் செல்வாய்?' என்று தலைவி தன் நெஞ்சை மென்மையாகத் கடிந்துரைக்கிறாள்.