வான் விண்ணைக் குறிக்கும்; விண்ணில் நிலவும் மேகத்தைக் குறித்து மேகத்தின் வழி பெய்யும் மழையின் பெருமையை வான் சிறப்பு பேசுகிறது. இவ்வதிகாரத்து முதல் இரண்டு பாடல்களும் உணவும் நீரும் வழங்கும் மழையின் வள்ளன்மை கூறும்; மற்ற பாடல்கள் அனைத்தும் மழை இன்மையால் உண்டாகும் துன்பங்கள் சொல்லப்பட்டன. முன்றாம் பாட்டில் பசிக் கொடுமையும், நான்காம் ஆறாம் பாட்டில் விளைச்சல் பாதிப்பும், ஐந்தாம் பாட்டில் மழையின் பேராற்றலும், ஏழில் கடலாக்கம் குன்றுவதும், எட்டு ஒன்பதில் ஆன்மீக உணர்வு குறைவதும் மனிதப் பண்புகள் மறைவதும், பத்தில் ஒழுக்கம் அமையாமையும் சொல்லப்பட்டுள்ளன.

வான் சிறப்பு அதிகாரம் தவிர்த்து வேறு பல இடங்களிலும் மழையை முன்நிறுத்திப் பாடப்பட்ட குறட்பாக்கள் உள்ளன. மழை வள்ளுவரின் உள்ளத்தை மிகவும் கவர்ந்திருக்கின்றது என்பார் மு வரதராசன் (மு வ). 'வள்ளுவர் பலமுறை உவமையாக எடுத்தாண்டிருப்பது மழையே ஆகும். ஒப்புரவாளரின் கைம்மாறு வேண்டாத கடப்பாட்டை எண்ணும்போது 'மழைக்கு உலகம் என்ன கைம்மாறு செய்யமுடியும்? '(ஒப்புரவறிதல், 211) என்று நினைந்து வியக்கின்றார். அறநெறி தவறாமல் ஆளும் தலைவனுடைய செங்கோலை நோக்கிக் குடிமக்கள் வாழ்வார்கள் என்று செங்கோன்மை கூறும்போது உலகமெல்லாம் மழையை நோக்கி வாழும் சிறப்பை (செங்கோன்மை 542) உவமையாகக் கூறுகின்றார். ஆட்சித் தலைவன் அருள் அற்றவனாக உள்ள காரணத்தால் குடிமக்கள் துன்புறுவதை எடுத்துரைக்கும்போதும், மழைத்துளி காணாமல் உலகம் வருந்தும் நிலையைக் கூறி (கொடுங்கோன்மை 557) விளக்குகின்றார். பிறர்க்கு உதவியாக வாழும் நல்ல செல்வருக்கு நேரும் வறுமை மழையின் வறட்சி போன்றது (நன்றியில் செல்வம் 1010) என்று கூறுகின்றார். காதல் கொண்ட மகளிர்க்குப் பிரிந்து மீண்டும் வந்த காதலர் செய்யும் தலையளியைக் காதலி நினைக்கும்போது, உயிர் வாழும் மக்களுக்கு மழை பயன் பெருகப் பொழிதலை நினைந்து உருகச் செய்கின்றார் (தனிப்படர்மிகுதி 1192) நாட்டில் நல்ல ஆட்சி உள்ளபோது மழை பொழிந்து உதவும் (செங்கோன்மை 545) என்றும் ஆட்சி முறை தவறினால் மழை உதவாது (கொடுங்கோன்மை 559) என்றும் நம்பும் நம்பிக்கையும் திருவள்ளுவர்க்கு உண்டு' என்று குறளில் மழை ஆளப்பட்ட இடங்களை மு வ காட்டுவார்.

'இயற்கையே இறைவன்' என்பதை வள்ளுவர் நம்புபவர். மழை இயற்கையின் குறியீடாக அமைந்து இறையின் பருப் பொருளாகத் தோற்றம் அளிக்கிறது. இயற்கையில் அமைந்துள்ள பலவற்றிலும் சிறந்த மழையைப் போற்றுவது வான் சிறப்பு.

உலகில் பல இடங்களில் உயிர் ஊற்றுகள் (Life Springs) இருக்கின்றன. உயிர் நதிகளும் (Perennial Rivers) உள்ளன. இவற்றில் ஆண்டு முழுவதும் நீர் வற்றாமல் ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றன. தமிழகத்தில் உயிர் ஆறு என்று சொல்லத்தக்கது பொதிகையில் தோன்றும் தாமிரபரணி (பொருநை) ஒன்றுதான். மற்றப்படி, இங்குள்ள ஆறுகள் பெரும்பாலும் பருவ மழையையும் வெளி மாநிலங்களிலிருந்து வரும் ஆற்றுநீரையும் நம்பி உள்ளவையாம். இதனாலேயே நாம் வான்நோக்கி வாழும் குடியாக உள்ளோம். நீர் வற்றிய ஆறுகளையும், ஆற்று மணல் மேடுகளையும், மழையின்றி உயிரினங்களும், செடி, கொடிகளும் வாடி, வதங்கிய காட்சிகளைப் பண்டைத் தமிழ்ச் செய்யுட்களும் காட்டுகின்றன.
மழை சார்ந்த சமுதாயத்தில் பொருள் வாழ்க்கை ஒரு சூதாட்டம் ஆகிவிடுகிறது - மழை பெய்தால் வளம்; மழை பொய்த்தால் வறட்சி, வறுமை, துன்பக்காட்சிகள். இவை இங்கு தொடர்ந்து வந்துகொண்டு இருப்பதை வரலாறு சொல்லும். மழையின் பெருமையையும் இன்றியமையாமையையும் நாம் நன்கு உணர்ந்தவர்களே. மழையைத் தெய்வமாக, மாரியம்மன் எனப் பெயரிட்டு (மாரி என்பதற்கு மழை என்பது பொருள்), ஊர்தோறும் கோயில்வைத்து வழிபடுகிறோம்.
எனவேதான் மழையின் தேவையையும் அதைவிட மழையின்மை பற்றியும் வான் சிறப்பு அதிகாரம் விரிவாக ஆய்கிறது.
வடக்கே வேங்கடத்துக்கும் தெற்கே குமரிக்கும் இடைப்பட்ட தமிழ்நாடு வெப்பப் பகுதியில் அமைந்துள்ளது. மழை மறைவுப் பகுதியாய்த் திகழ்கின்றதால் தமிழகம் நீர்த்தேவைக்காகப் போராடிக் கொண்டிருக்கும் மண்ணாகும். மழைநீரை நல்ல முறையில் சேமித்துப் பயன்பெறவேண்டும் என்ற செய்தியும் இவ்வதிகாரத்தின்கண் உள்ளது என்பது அறியப்படவேண்டும்.

வான் சிறப்பு அதிகாரப் பாடல்களின் சாரம்:

இவ்வதிகாரத்து துப்பார்க்குத் துப்பாய துப்பாக்கித் துப்பார்க்குத் துப்பாய தூஉம் மழை (12) என்ற பாடலில் முற்று மோனையும் முற்றெதுகையும் அமைந்து இனிய ஓசையின்பம் தந்து குறள் நடை சிறக்கின்றதை உணரமுடிகின்றது. அணியிலக்கண நூலார் இதனைச் சொற்பொருட் பின்வருநிலை என்பர் (இ சுந்தரமூர்த்தி).

விண்ணின்று பொய்ப்பின் விரிநீர் வியனுலகத்து உண்ணின்று உடற்றும் பசி (13) என்னும் குறள் மழை தொடர்ந்து பெய்யாது போனால் வறட்சி ஏற்பட்டு, பயித்தொழில் தடைபட்டு, பசிப்பிணி உண்டாகும், பசித்தீயால் வருந்துவதால் பட்டினிச் சாவுகள் பெருகும் என வேளாண் சார்ந்த பொருளாதாரத்துக்கு மழை எத்துணை இன்றியமையாதது என்பதைச் சொல்கிறது.

சிறப்பொடு பூசனை செல்லாது வானம் வறக்குமேல் வானோர்க்கும் ஈண்டு (18) தானம் தவம் இரண்டும் தங்கா வியன்உலகம் வானம் வழங்கா தெனின் (19) ஆகிய பாடல்கள் மாந்தரிடம் இறையுணர்வும் மனிதமாண்புகளும் குன்றாதிருக்க மழை வேண்டும் என்பதைச் சொல்வன.

கடலிலிருக்கும் நீர், நிலத்தினடியில் இருக்கும் குகைவழிகள் மூலமாக நிலத்திலிருந்து மலைப்பகுதிகளை அடைந்து அங்கு மலைகளின் அழுத்தம் காரணமாக ஊற்றாக வெளிவருகின்றது என்று வெகுகாலமாக மக்கள் நம்பினர். கி பி 17-ஆம் நூற்றாண்டில்தான் சோதனைகள் மூலம், மழைநீரே ஊற்றுநீருக்கும் ஆற்றுநீருக்கும் ஆதாரம் எனப் பிரான்ஸ் நாட்டினர் கண்டு நிரூபித்தனர். 'அப்பொழுதுதான் நீரின்றி அமையாது உலகு எனின், அந்த நீரும் மழையின்றி அமையாது என்பது உறுதியாக்கப்பட்டது. இதே கருத்தை 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இவ்வளவு தெளிவாக வள்ளுவர் (குறள் 20-இல்) கூறியிருப்பது அந்தக் காலத் தமிழ் மக்களுடைய அறிவு நிலையைக் காட்டுகிறது என்பதோடு வள்ளுவர் அன்றைய சூழ்நிலையில் வளர்ந்திருந்த கலைகள் அனைத்தையும் ஈடுபாட்டுடனும் தெளிவுடனும் அறிந்திருந்தார் என்பதையும் காட்டுகிறது' என்று வா செ குழந்தைசாமி தனது நூலில் குறித்துள்ளார்.