• 91 ஆம்குறள் அறம் தெரிந்தவர் அருள் கலந்து, தூய்மையானதாய், வாய்மையுடன் கூறும் சொல்லே இன்சொல் என்கிறது.
• 92 ஆம்குறள் கொடை பெறுவதைவிட மகிழ்விப்பது முகம் மலர்ந்து கூறப்படும் இன்சொல்லேயாகும் எனச் சொல்கிறது.
• 93 ஆம்குறள் உள்ளன்போடு இன்சொற்கள் கூறுவது ஓர் அறமாகும் என்பதைச் சொல்கிறது.
• 94 ஆம்குறள் இன்சொற்கள் பேசுவாரிடையே வெறுப்பு நிலவாது என்பதைச் சொல்வது.
• 95 ஆம்குறள் இன்சொல் பேசி பணிவாக நடப்பானானால் அது அவர்க்கு அழகு சேர்க்கும் அணியாகும் என்கிறது.
• 96 ஆம்குறள் இனியவை கூறக் கூற தீயன குறைந்து நன்மைகள் வளரும் என்னும் அறக்குரல் ஒலிப்பதைச் சொல்வது.
• 97 ஆம்குறள் இனிமைப் பயன் நல்கும் சொல்லானது விரும்புதலைத் தந்து, நன்மை உண்டாக்கும் என்று சொல்கிறது.
• 98 ஆம்குறள் இழிவுபடுத்தாத இனிய சொற்கள் பேசினால் இருமையிலும் இன்பம் கிடைக்கும் எனச் சொல்வது.
• 99 ஆம்குறள் இன்சொல்லின் இனிமையை உணர்ந்தும் கடுஞ்சொல் பேசும் மக்களைப் பார்த்து வள்ளுவர் ஆற்றாமை கொள்வதைக் குறிப்பது.
• 100 ஆவதுகுறள் இன்பம் தரும் சொற்கள் தம்முள் இருக்க ஒருவன் பயன்தராத கடுஞ்சொற்கள் பேசவேண்டாம் என அறிவுறுத்துவது.

ஈகையைவிட இன்சொல்கூறும் அறம் சிறந்தது என்னும் கருத்துக் கொண்ட அகன்அமர்ந்து ஈதலின் நன்றே..... என்ற பாடல் (92) இவ்வதிகாரத்தில் உள்ளது.

சொல்பவன் கேட்பவன் ஆகிய இருவர் நெஞ்சமும் இன்சொல்லைச் சொல்லிப் போதும் என்றும், கேட்டுப் போதும் என்றும் அமையாத வண்ணம் இன்சொல்லைச் கூறினால் அதுவே அறம் என்னும் இனிமையான கருத்தமைந்த முகத்தான் அமர்ந்துஇனிது நோக்கி அகத்தானாம் இன்சொல் இனதே அறம் என்ற பாடல் (93) இங்கே இருக்கிறது.

இன்பம் தரும் பழமும், இன்னாசொல்லான கனியாத காயும் இருக்கும் இடத்திலிருந்து ஏன் ஒருவன் காயை எடுத்து நுகர்கிறான் என வியந்து வன்சொல் வழங்குதல் வேண்டாம் என அறுவுறுத்தும் இனிய உளவாக இன்னாத கூறல் கனியிருப்பக் காய்கவர்ந் தற்று என்ற நன்கு அறியப்பட்ட பாடல் (100) இடம்பெற்றுள்ள அதிகாரம் இது.