பொருள்கோள் வரிஅமைப்பு:
தாம்உடைமை வைத்து இழக்கும் வன்கணவர் ஈத்துவக்கும் இன்பம் அறியார்கொல்?

பதவுரை: ஈத்து-கொடுத்து; உவக்கும்-மகிழ்தலால்; இன்பம்-இன்பம்; அறியார் கொல்-அறியமாட்டாரோ?; தாம்-தாங்கள்; உடைமை-பொருள்; வைத்து-வைத்து; இழக்கும்-இழந்துபோம்; வன்கணவர்- கொடியவர், கல்நெஞ்சர், இரக்கமற்றவர்கள்.

ஈத்துவக்கும் இன்பம் அறியார்கொல்:

இப்பகுதிக்குத் தொல்லாசிரியர்கள் உரைகள்:
மணக்குடவர்: கொடுத்த கொடையினால் பெற்றவர்க்கு வரும் முகமலர்ச்சியைக் கண்டறியாரோ?
பரிதி: கொடுத்து அதனால் வரும் இன்பம் அறியார் அவர் யார் என்னில்;
காலிங்கர்: வேண்டுநர் யாவருக்கும் கொடுத்து, அதனால் தனது மனம் மகிழும் இன்பத்தை அறியார் போலும்;
பரிமேலழகர்: வறியார்க்கு வேண்டியவற்றைக் கொடுத்து அவர் உவத்தலான் அருளுடையார் எய்தும் இன்பத்தினைக் கண்டறியார் கொல்லோ!
பரிமேலழகர் குறிப்புரை: உவக்கும் என்பது காரணத்தின்கண் வந்த பெயரெச்சம், அஃது இன்பம் என்னும் காரியப் பெயர் கொண்டது.

மணக்குடவர் 'கொடையினால் பெற்றவர்க்கு வரும் முகமலர்ச்சியைக் கண்டறியாரோ?' என்று இப்பகுதிக்கு உரை நல்கினார். பரிதியும் காலிங்கரும் கொடுத்ததினால் வரும் இன்பம் அறியார் போலும் என்றனர். பரிமேலழகர் 'கொடுத்து அவர் உவத்தலான் அருளுடையார் எய்தும் இன்பத்தினைக் கண்டறியார் கொல்லோ' என்று விரிவாகக் கூறினார்,

இன்றைய ஆசிரியர்கள் 'கொடுத்து மகிழும் இன்பத்தை அறியாரோ?', 'இரவலர்கட்குக் கொடுத்து அவர்கள் மகிழ்தலால் கொடைஞர்கள் எய்தும் இன்பத்தைக் கண்டறியாரோ?', 'ஏழைகளுக்குக் கொடுத்து மகிழ்ச்சி பெறும் இன்பத்தை அறியாததனால் அப்படிச் செய்கிறார்களோ?', 'பிறர்க்குக் கொடுப்பதனால் ஏற்படும் மகிழ்ச்சியால் அடையும் இன்பத்தை அறியமாட்டார்கள் போலும்', என்ற பொருளில் இப்பகுதிக்கு உரை தந்தனர்.

பிறர்க்குக் கொடுத்து மகிழும் இன்பத்தை அறியாரோ? என்பது இப்பகுதியின் பொருள்.

தாம்உடைமை வைத்துஇழக்கும் வன்கணவர்:

இப்பகுதிக்குத் தொல்லாசிரியர்கள் உரைகள்:
மணக்குடவர்: தாமுடைய பொருளைக் கொடாதே வைத்துப் பின் னிழக்கின்ற வன்கண்ணர். [வன்கண்ணர்-கொடியவர்]
மணக்குடவர் குறிப்புரை: இஃது இடார் இழப்பரென்றது.
பரிதி: உடைமையைத் தேடி வைத்துத் தானும் பொசியாமல் பாழே கெடுப்பவர் என்றவாறு. [பொசியாமல்-உண்ணாமல்; பாழே-வீணாக]
காலிங்கர்: யாரோ எனில், உடைமையாகிய பொருளினை வழங்காது ஈட்டிவைத்து இழந்து உயிர் கழியும் தறுகணாளர் என்றவாறு. [தறுகணாளர்-அஞ்சாதவர்]
பரிமேலழகர்: தாம் உடைய பொருளை ஈயாது வைத்துப் பின் இழந்துபோம் அருளிலாதார்,
பரிமேலழகர் குறிப்புரை: அறிந்தாராயின், தாமும் அவ்வின்பத்தை எய்துவது அல்லது வைத்து இழவார் என்பது கருத்து.

'தாமுடைய பொருளைக் கொடாதே வைத்துப் பின் னிழக்கின்ற வன்கண்ணர்' என்றபடி பழைய ஆசிரியர்கள் இப்பகுதிக்கு உரை கூறினர்.

இன்றைய ஆசிரியர்கள் 'பொருளைத் தேடி இழக்கும் கொடியவர்கள்', 'தம் பொருளை பிறர்க்கு வழங்காமல் வைத்திருந்து பின்னர் இழக்கும் கொடியவர்கள்', 'தம்முடைய செல்வத்தை அப்படியே வைத்துவிட்டு உயிரிழந்து போகிற இரக்கமற்றவர்கள்', 'தாம் கொண்டிருக்கும் பொருளைப் பிறர்க்குக் கொடுக்காது சேர்த்து வைத்துப் பின் இழந்துபோம் கொடியவர்' என்றபடி இப்பகுதிக்குப் பொருள் உரைத்தனர்.

தம்பொருளைச் சேர்த்து வைத்து இழக்கும் கொடியவர்கள் என்பது இப்பகுதியின் பொருள்.

நிறையுரை:
தம்பொருளைச் சேர்த்து வைத்து இழக்கும் கொடியவர்கள் ஈத்துவக்கும் இன்பம் அறியாரோ? என்பது பாடலின் பொருள்.
'ஈத்துவக்கும் இன்பம்' என்ற தொடர் குறிப்பது என்ன?

வறியவர்களுக்குக் கொடுப்பதால் உண்டாகும் உவப்பை கன்னெஞ்சர் அறியமாட்டார்.

வறியவர்க்குக் கொடுக்காமல் மறைத்து வைத்துத் தமது பொருளைப் பிறரிடம் பறிகொடுக்கும் அருளற்றவர் ஈவதால் கிடைக்கும் மகிழ்ச்சியில் இன்பம் இருப்பது தெரியாதோ!
எல்லா அறச்செயல்களும் இன்பம் பயப்பனவே. ஈந்து மகிழ்தலிலும் ஒரு தனி இன்பம் உண்டு. ஆனால் ஈரநெஞ்சம் அற்றவர்க்கு, பொருள் மேன்மேலும் சேர்வது கண்டு களிப்படையும்போது ஈவதால் இன்பம் உண்டாகும் என்பது தெரியாது போலும். பொருளிருந்தும் பிறர்க்கு ஈவதற்கு மனமில்லாத அவர்கள், செல்வத்தை வறிதே வைத்திருந்து, பிறகு தீயாரிடமோ அல்லது வேறுபிற வகையிலோ இழந்து வருந்தப் போகின்றார்களே என இரங்கிச் சொல்கின்றது இப்பாடல்.
பொருள் வைத்திருந்தும் வறியார்க்கு ஒன்று ஈயாதவர்களை 'வன்கணவர்' அதாவது கொடியவர் என்று கூறுகிறார் வள்ளுவர். இது அவருடைய சினத்தின் வெளிப்பாடு. தேனீயானது தேனைச் சேர்த்து வைத்துக் கொண்டு தானும் உண்ணாது வலியவர் வந்து எடுத்துச் சென்றுவிடுவதைத் தடுக்கவும் இயலாதது போல, பூட்டி வைத்திருந்தாலும் செல்வரது பொருளைத் தீயார் கவர்ந்து செல்லலாம். ஒருவர் தம் உடைமைப் பொருளை நிலையாக அழிவில்லாதபடி வைத்திருக்கவும் முடியாது; மண்ணைவிட்டுப் போகும்போது அதை உடன் கொண்டு செல்லப்போவதுமில்லை; எப்படியென்றாலும் என்றேனும் இழந்துதானே தீர வேண்டும். அதை ஈந்து இன்பம் பெறலாமே எனக் கேட்கிறது பாடல்.

பொருளைத் தொகுத்து வைத்து மகிழும் வாழ்வையே உலகியலில் இன்ப வாழ்வு என்று பலரும் கருதுவர். ஈகையைச் செய்யத் தூண்டி வந்த வள்ளுவர் இங்கு 'உனக்கு வேண்டுவது ஈத்துவக்கும் இன்பமா? அல்லது உன் உடைமையை வறிதே வைத்து அதைப் பிறர் கொள்ள இழக்கும் துன்பமா?' எனக் கேட்கிறார். பொருளை வழங்கியவர் பெறுவது இன்பம்; பொருளை வைத்திருந்து இழப்பவர்க்கு உண்டாவது துன்பம். இந்நிலையில் ஈயாது பொருளை வைத்துக் காப்பவர்களைச் சினந்து 'வன்கணவர்' என அழைக்கிறார்.
சொ தண்டபாணி 'ஒருமுறையேனும் கொடுத்து அதனால் வரும் இன்பத்தை நுகர்ந்தவர் பின்பு அது செய்யாமல் வைத்திழவார்' எனக் கூறுவார்.
ஏழைகளுக்குக் கொடுத்து அவ்வறியோர் மகிழ்வதால் அருளுடையார் அடையும் இன்பத்தை வன்கண்ணர் அறிந்தால், அவரும் அவ்வின்பத்தை அடைவதல்லாமல் பொருளைச் சேர்த்து வைத்து இழக்க மாட்டார் என்பது கருத்து.

சங்கப் புலவர் மதுரைக் கணக்காயனார் மகனார் நக்கீரர் பாடிய பாடல் இங்கு ஒப்புநோக்கத் தக்கது:
..... உண்பது நாழி, உடுப்பது இரண்டே
பிறவும் எல்லாம் ஓரொக்குமே,
செல்வத்துப் பயனே ஈதல்
துய்ப்பேம் எனினே தப்புந பலவே’ (புறநானூறு: 189 பொருள்: மாந்தர் அனைவருக்கும் உணவு ஒருபடி அளவுதான்; அவர்கள் உடுப்பது இரண்டு ஆடைகள் தான். அதுபோல், மற்ற தேவைகளிலும் இருவரும் ஒப்பானவரரே ஆவர். ஆகவே, எவ்வளவு செல்வம் இருந்தாலும் ஓரளவுக்கு மட்டுமே அதைத் துய்க்க முடியும். அதனால், செல்வத்தினால் ஒருவன் பெறக்கூடிய பயன் அதைப் பிறர்க்கு அளித்தலேயாகும். அவ்வாறு பிறர்க்கு அளிக்காமல் தானே அனுபவிக்கலாம் என்று ஒருவன் எண்ணினால் அவன் செல்வத்தினால் வரும் பயன்கள் பலவற்றையும் இழந்தவனாவான்) என்று தானே தன் செல்வம் முழுவதையும் துய்க்கலாம் என்று எண்ணுபவர்கள் செல்வத்தின் பயனை இழந்தவர்களாவார்கள் என்ற சிறந்த கருத்தை நக்கீரர் கூறுகிறார்.

'ஈத்துவக்கும் இன்பம்' என்ற தொடர் குறிப்பது என்ன?

'ஈத்துவக்கும் இன்பம்' என்றதற்குக் கொடுத்த கொடையினால் பெற்றவர்க்கு வரும் முகமலர்ச்சி, கொடுத்து அதனால் வரும் இன்பம், வேண்டுநர் யாவருக்கும் கொடுத்து, அதனால் தனது மனம் மகிழும் இன்பம், வறியார்க்கு வேண்டியவற்றைக் கொடுத்து அவர் உவத்தலான் அருளுடையார் எய்தும் இன்பம், பிறர்க்குக் கொடுத்து மகிழும் மகிழ்ச்சி, வறியார்க்குக் கொடுத்து அவ்வாறு கொடுப்பதனால் தமக்கு ஏற்படும் இன்பம், வறியார்க்கு வேண்டியவற்றைக் கொடுத்து மகிழும் இன்பம், கொடுத்து மகிழும் இன்பம், இரவலர்கட்குக் கொடுத்து அவர்கள் மகிழ்தலால் கொடைஞர்கள் எய்தும் இன்பம், ஈகையைப் பெற்றுக் கொண்ட ஏழைகளின் உவகையும், அதைக் கண்டு ஈகையைக் கொடுத்தவன் அடையக்கூடிய உவகையும் சேர்ந்த இன்பம். வறியவர்களுக்கு வேண்டியன கொடுத்து அவர்கள் மனமகிழ்வதைக் கண்டு இன்பமடைவது, பிறர்க்குக் கொடுப்பதனால் ஏற்படும் மகிழ்ச்சியால் அடையும் இன்பம், பிறர்க்குக் கொடுத்து அதனால் அடையும் மகிழ்ச்சி, பிறர்க்குக் கொடுத்து அதனால் அவர்க்குண்டாகும் முகமலர்ச்சியினால் தாம் அடையும் இன்பம், வறியார்க்கு வேண்டியவற்றைக் கொடுத்து மகிழும் இன்பம், (இல்லார்க்கு) ஈந்து (அவர் பெற்று) மகிழ்தலால் (ஈந்தார் அடையும்) இன்பம் என உரையாசிரியர்கள் பொருள் கூறினர்.

பணம் கொடுத்து துய்ப்புப் பொருள் ஒன்றை வாங்கி நுகரும்போது மகிழ்ச்சி தோன்றுகிறது என்பது உண்மைதான். செல்வத்தின் பயன் அது ஒன்றுமட்டுமல்ல; அதைவிடக் கூடுதலான துய்ப்புப் பயன் வேறொன்று உண்டு; அது தம் பொருளை வறியவர்க்கு வழங்கும்போது உண்டாகின்ற இரட்டிப்பு இன்பம். முதலாவது, பொருளை அளிப்பதனால் தான் பெறும் இன்பம்; இரண்டாவது அப்பொருளைப் பெற்றவன் அடைகின்ற இன்பமும் அவன் முகம் மலர்வதைக் காணும்போது வழங்கியவன் பெறும் மகிழ்ச்சியுமாம்.
கொடுப்பதனால் பெறும் இன்பத்தைப் பழகியவர்கள் அந்த இன்பத்தை இழக்க விரும்ப மாட்டார்கள். ஈத்துவக்கும் இன்பம் கொடுப்பவனுக்கு இயல்பூக்க நிலையில் எழும். ஈகையினால் ஏற்படும் மனமகிழ்ச்சி ஈவோர் உள்ளார்ந்து இன்புறுவது. ஆதலால் 'உவக்கும்' என்று கூறி அதற்குப் பின்னர் 'இன்பம்' என்றும் அழைத்தார்.

பொருளைச் சேர்த்து வைத்து இழக்கும் கொடியவர்கள் பிறர்க்குக் கொடுத்து அவர்கள் மகிழ்தலால் எய்தும் இன்பத்தை அறியாரோ என்ன? என்பது இக்குறட்கருத்து.

இரந்தோரின் முகமலர்ச்சியில் ஈகையாளன் இன்பம் காண்பான்.

தம் பொருளை வைத்திருந்து இழக்கும் கல்நெஞ்சர்கள், அதை வறியவர்க்குக் கொடுத்து அவர்கள் மகிழ்தலால் தாம் எய்தும் இன்பத்தை அறியாரோ?