• 1301 ஆம்குறள் அவர் வரும்போது தழுவாமல் பிணக்கம் கொள்ள வேண்டும்; அப்பொழுது அவர் தவிப்பதைக் காணலாம் எனத் தலைவி சொல்வதைக் கூறுகிறது.
• 1302 ஆம்குறள் ஊடல் உணவுக்கு உப்பு அளவு போன்றது; அதனைக் கொஞ்சம் கூடுதலாக நீளவிடுதல் உப்பு மிகுதியானாற்போல எனச் சொல்கிறது.
• 1303 ஆம்குறள் தம்மிடம் ஊடல் கொண்டவரைத் தழுவாது விடுதல் வருந்தியவரை மேலும் துன்பம் செய்தாற் போன்றது என்கிறது.
• 1304 ஆம்குறள் ஊடல் கொண்டவரை உணராமல் இருத்தல் வாடிய கொடியைத் தூரிலே அரிந்ததை ஒக்கும் எனச் சொல்கிறது.
• 1305 ஆம்குறள் நற்குணத் தகுதியுடைய காதலர்க்கு அழகாகும், மலர் போன்ற கண்களையுடைய காதலியின் ஊடலை அறிந்து நீக்குதல் எனக் கூறுகிறது.
• 1306 ஆம்குறள் முதிர்ந்த பூசலும் சிறு பிணக்கும் இல்லாவிட்டால், காதலின்பம் (முறையே) கனியும் பழுக்காத காயும் போன்றது என்கிறது.
• 1307 ஆம்குறள் புணர்ச்சி நீட்டியாதோ என்று நினைத்தலால் ஊடலிலும் ஒரு துன்பம் உண்டு எனச் சொல்கிறது.
• 1308 ஆம்குறள் பிணங்கியுள்ளார் என்று ஊடலை உணராத காதலர் இல்லாத போது நாம் வருந்துவது என்னத்துக்கு? எனத் தலைவி சொல்வதைக் கூறுகிறது.
• 1309 ஆம்குறள் நீரும் நிழலிடத்து இருப்பதாயின் நன்றாம்; ஊடலும் விரும்புவார் இடத்தே இனிதாக இருக்கும் எனத் தலைவி கூறுவதைச் சொல்கிறது.
• 1310 புலவியை வாட விடுவாரோடு என் உள்ளம் கூட நினைப்பது பெரு விருப்பத்தினாலே எனக் காதலர் சொல்வதைக் கூறுகிறது.

ஊடலுக்குக் காரணம் பரத்தையர் பிரிவு என்பதான ஒரு இலக்கிய மரபுப்படி சங்கப்புலவர்கள் பாக்கள் யாத்தனர். இதனை வள்ளுவர் புறந்தள்ளியுள்ளார் என்பதை குறளின் ஊடல் தொடர்பான பாக்கள் மூலம் புரிந்துகொள்வது ஒன்றும் கடினமன்று. பரத்தையரைப் புகுத்தாமல் புலமை நலம் பொதுளப் பிற காரணங்களைக் காட்டி இலக்கியச் சுவையுடன் வள்ளுவர் ஊடல்களைப் புனைந்து காட்டியுள்ளார் என்பது குறளுக்குத் தனிப்பெருமை சேர்ப்பது. குறளில் உள்ள புலவிக்கான காரணங்கள் பற்றிய பாடல்கள் அனைத்தும் சங்க இலக்கிய மரபிலிருந்து வெகுவாக விலகி இயற்றப்பட்டவையாம். ஊடலுக்கு பரத்தையர் உறவு உண்மையான காரணமாக இருந்தால் தலைவிக்குப் புணர்ச்சியில் ஆர்வம் தோன்றாது. கற்பனை செய்து கூறும் ஊடற்காரணம் உண்மையடிப்படையில் எழாததால் அது நிலைத்து நில்லாமல் ஊடல் முடிவில் மகிழ்வைத் தரும். பரத்தமை புலவிப்பொருளாகக் கொள்ளப்படவில்லை என்பதை அதிகாரப் பாடல்கள் வழி அறியலாம்.

'காதலரைத் தழுவாது இருந்து பிணக்கம் கொள்; அவர் அல்லலுறுவதைச் சிறுது வேடிக்கை பார்ப்போம்' எனத் தலைவி உள்ளத்தில் குறும்புத்தனம் பொங்கச் சொல்லும் அதிகார முதற்பாடல் படிப்போர்க்கு இன்பம் பயப்பது.

உப்பமைந் தற்றால் புலவி அதுசிறிது மிக்கற்றால் நீள விடல் (1302) என்ற பாடலில் கரிப்புத் தன்மை உடைய உப்பு, அளவோடு இருக்கும் வரை உணவு சுவை மிக்கதாக இருக்கும். அளவைவிடக் கூடினாலும், குறைந்தாலும் அப்பண்டம் வீணாகிவிடும் என்று உப்பை உவமையாக்கி காம இன்பத்துக்கும், ஊடலுக்கும் உள்ள உறவு எத்தன்மையது என்று விளக்கப்பட்டது. இதில் அறக்கருத்துக்கள் உவமையாக அமைந்து கருத்து விளக்கத்துக்குத் துணை நிற்கின்றன.

ஊடி யவரை உணராமை வாடிய வள்ளி முதல்அரிந் தற்று (1304) என்ற பாடல் ஊடல் செய்பவரைப் புரிந்து கொள்ளாமல் விடுவது வாடிய கொடியை தூரோடு அரிந்துவிடுவதைப் போன்றது என்கிறது. நீர்வளம் காணாமல் வாடியதொரு கொடியினை வேரோடு அறுத்துப் பிடுங்கி எறிவது காண்பதற்கு எவ்வளவு இரக்கமற்ற கொடுஞ்செயலாக உள்ளது என்பதை எடுத்துக்காட்டி ஊடியவரை உணராதிருப்பது ஒரு கொடிய செயல் என நன்கு உணர்த்தப்பட்டது.

ஊடலின் உண்டாங்கோர் துன்பம் புணர்வது நீடுவது அன்றுகொல் என்று (1307) என்ற செய்யுள் ஊடல் செய்வாரது உணர்வுக்கும் உடலுக்கும் உள்ள போராட்டத்தைக் காட்சிப்படுத்துகிறது. புணர்ச்சி நீட்டிக்குமோ நீட்டியாதோ என்ற எண்ணத்தை உண்டாக்குவதால் இன்பத்திற்கு இன்றியமையாத ஊடலின் கண்ணேயும் ஒரு துன்பம் நிகழும் என்கிறது பாடல்.