குறளில் குறிப்பறிதல் தொடர்பான அதிகாரங்களாக மூன்று உள. ஒன்று பொருட்பாலில் வரும் குறிப்புஅறிதல் என்னும் இவ்வதிகாரம். மற்ற இரண்டும் காமத்துப்பாலில் வருகின்றன. ‘குறிப்பறிதல் (110)' என்ற அதிகாரம் காதலில் வீழ்ந்த இருவரும் ஒருவர் உள்ளத்தில் உள்ள காதல் குறிப்பை மற்றவர் அறிவதைச் சொல்கிறது. காலிங்கரின் உரை குறளின் 110 ஆம் அதிகாரத்தைக் ‘குறிப்பு உணர்தல்’ எனக் குறிக்கிறது. ‘குறிப்பறிவுறுத்தல் (128)’ என்ற மற்றொரு அதிகாரம் பிரிவிற் சென்ற கணவன் திரும்பியபோது இல்லாள், வாய்ச்சொற்கள் இல்லாமல், தம் உள்ளக் குறிப்பை, கண்களால் இறைஞ்சுவது போன்ற, புறத்தே உடம்பில் தோன்றும் மெய்ப்பாடுகளால் ஒருவர்க்கொருவர் அறியுமாறு செய்தலைச் சொல்கிறது.

ஒருவர் மற்றவர் வாயால் சொல்லாமலேயே அவர் நினைப்பதை / சொல்ல வருவதை / செய்ய விரும்புவதை அவரது முகத்தை நோக்கிப்புரிந்து கொள்ளுதலைச் சொல்வது குறிப்பறிதல். நோக்கு என்பது உள்ளம் தாக்கும் உரனுடைய மனப்பார்வையைச் சுட்டும். பொதுவாக உலகத்தில் பிறரோடு பழகுகின்றவர்கள் அனைவருக்கும் குறிப்பறிதல் வேண்டும்; தலைவரோடு பழகுவோர்க்கு இது இன்றியமையாதது. ஆட்சி நிர்வாகத்தில் தலைவன் எண்ணங்களை ஆழ்ந்துணர்ந்து அமைச்சர் ஒழுகுதலும் அவ்வாறே ஆள்பவன் மற்றவர்களின் குறிப்பறிந்து பழகுதலும் சொல்லப்படுகின்றன. குடிகளின் அகக்குறிப்பையும் தலைவன் அறிபவனாவான் என்கிறது ஒரு குறள். குறிப்பறிதலில் முகத்திற்குள்ள வெளிப்பாடுகளும் கண்ணுக்குள்ள திறப்பாடுகளும் பெரிதும் பேசப்படுகின்றன.

சிரிப்பது பேசுவது போல குறிப்பறிந்தொழுகுகிறதும் மனித இனத்துக்கு மட்டுமே உரிய தனிப்பண்பு. பேச்சு என்பது மாந்தரை இயக்கி மனித இன வளர்ச்சிக்கு உதவுவது. பேச்சில்லாமல், கருத்தைத் தெரிவிப்பதிலும்/வாங்கிக் கொள்வதிலும், உடல் மொழியால், உளக் கருத்தைக் கண்டு கொள்ளும் குறிப்பறி திறன் கொண்டவர்கள் மற்ற மனிதர்களிலும் மேம்பட்டவர்கள் என்று வள்ளுவர் கருதுகிறார்.

இயற்கை அறிவு, கல்வியறிவு, பட்டறிவு இவை மாந்தர் நல்வாழ்வு மேற்கொள்ளத் தேவையானவை. இவற்றுடன் வைத்து எண்ணக்கூடியதல்லாத, தனிப்பட்ட சிறப்புடையதாக குறிப்புணரும் திறனுக்கு மிக மேலான இடம் தருகிறார் வள்ளுவர். அத்திறனுடையவன் உலகிற்கே ஒரு அணிகலன் ஆவான் என்றும் அவனது உறவைப் பெற உயர்வான விலையும் கொடுக்கலாம் எனவும் சொல்கிறார். அவனைத் தெய்வத்திற்கு ஒப்பக் கொள்ளவேண்டும் எனவும் குறிக்கிறார்.
பேசும் மொழியிலேயே பலவேளைகளில் உண்மைப் பொருள் எது என்று காணமுடியாமல் போவதுண்டு. அப்படி இருக்க, ஒருவரது முகமும் கண்ணும் வேறுவேறு சூழ்நிலைகளில் பலதிறப்பட்ட செய்திகளைக் குறித்து நிற்கும்போது அவற்றையெல்லாம் தெளிவாக உணர்ந்துகொள்வது சிறப்பான இயல்புதான். சொற்களின் துணையின்றியே மற்றவர்கள் நம் மனக்குறிப்பை உணர்ந்து செயல்பட்டால் நமக்குக் கூடுதல் வலிமை கிடைத்தது போல் உணர்வோம் என்பதும் உண்மையே. ஆயினும் அவ்வியல்பு வாய்த்தவன் தெய்வத்திற்கு ஒப்பானவன்; எது கொடுத்தேனும் அவனைப் பணிக்கு எடுத்துக்கொள்ளலாம்; குறிப்புணர்வற்றவர் ஏதோ ஓர் உறுப்புக் குறையுற்றவர் போல்வர் என்றவாறு அமைந்த பாடல்கள் மிகையான கூற்றுக்களாகத்தான் தோன்றுகின்றன.