காமஞ் சான்ற கடைக்கோட் காலை..(தொல்காப்பியம் கற்பியல் 51) எனத் தொடங்கும் நூற்பாவில் தொல்காப்பியர் 'வாழ்க்கையின் இறுதிக் காலத்தில், காமம் அல்லது இன்பத்தை முழுமையாக அடைந்த பிறகு தலைவனும் தலைவியும் தம்பிள்ளைகளோடு சேர்ந்து பாதுகாப்பும் இன்பமும் கொண்ட வழியில் சென்று, அறத்தின் தூண்டுதல்படி சுற்றம் சூழ எது சிறந்ததோ அதைக் கடைப்பிடித்து வாழவேண்டும். இதுவே அவர்களின் கடந்தகால வாழ்க்கையின் பயனாகும்' எனத் துறவுமுறையை விளக்கினார். இங்கு மணவாழ்க்கையின் இறுதிக் குறிக்கோளான தனிமனித வாழ்வு அல்லது குடும்ப வாழ்வின் நிறைவு குறிப்பதையும் தந்நலம் துறந்து பிறர் நன்மைக்காகப் பணி செய்யும் தூய வாழ்வே துறவறம் என்பது சொல்லப்பட்டதையும் காணலாம். அக்காலத்தில் துறவு, அருள் என்ற தொடர்ச்சி கிடையாது. மனைவி மக்களைத் துறந்து காட்டிலோ மலையிலோ சென்று தனித்துறையும் துறவற வாழ்க்கை இல்லை. காம உணர்ச்சி மறைந்துபோன கடைசிக் காலத்தில்தான் -இல்லற இன்பத்தைப் பரிபூரணமாக அனுபவித்த பிறகுதான்- துறவறத்தை மேற்கொள்வர். அன்றைய மரபில் ஸ்மரண வைதீக துறவுகளுக்கு இடமில்லை.

அதன் பின்னர் 'இவ்வுலகிலே இன்பம் இல்லை இறந்தபின் நாம் அடையும் உலகம் வேறு. அவ்வுலகிலே இன்பம் நுகர வேண்டுமானால் இவ்வுலக இன்பத்தைத் துறக்கவேண்டும். இவ்வுலக இன்பத்தை வெறுத்து இறைவனை நோக்கித் தவம் புரிய வேண்டும். தவந்தான் அடுத்த பிறவியிலே செல்வத்தைத் தரும். செல்வராகப் பிறந்து சிறந்த இன்பங்களைச் சுவைக்கலாம். இப்பொழுது செல்வமும் செல்வாக்கும் பெற்று வாழ்கின்றவர்கள் எல்லாம் சென்ற பிறவியிலே சிறந்த தவத்தைச் செய்தவர்கள்; தவம் செய்யாதவர்களே இன்று வறியவர்களாய் வாழ்கின்றனர். ஆதலால் துறவு பூண்டு தவம் புரிய வேண்டும். பிறவிச்சுழற்சியிலே இருந்து விடுபட்டு வீடுபேறு அடைய கடுந்துறவு வாழ்க்கை மேற்கொள்ளப்படவேண்டும்' என்ற துறவறத்தைப் பற்றிய மாறுபட்ட கருத்தியல் இங்கு வேரூன்றத் தொடங்கியது.
முதுமை, வாழ்நாள் நிலையாமை, ஆகியவற்றைச் சுட்டிக்காட்டி விடுதலை அதாவது வீடுபேறு பெறுதலுக்காகத் துறவு மேற்கொள்ளப்படவேண்டும் எனச் சொல்லப்பட்டது. குடும்பவாழ்க்கை விடுதலைக்கு இடையூறாகக் கூறப்பட்டுள்ளது. இறப்பதற்கு முன்பே இந்த உலகை முழுமையாகத் துறந்து விடுதலைக்குரிய வினைகளைச் செய்ய வேண்டும் என்றனர்.

ஆனால் துறவறத்தைவிட இல்லறமே சிறந்தது என்ற கருத்துள்ளவர் வள்ளுவர். அவர்க்குத் துறவறம் என்பது இல்லறத்து உட்பட்ட அதன் பரந்த அடிப்படை மீதமைந்த ஒரு சிறப்புப் பண்பே. இதனால் இரண்டின் பண்புக்கும் அடிப்படை இல்லறத்தின் பண்புதான்.அறன்எனப் பட்டதே இல்வாழ்க்கை அஃதும் பிறன்பழிப்பது இல்லாயின் நன்று (இல்வாழ்க்கை 49) என்றும் அறத்தாற்றின் இல்வாழ்க்கை ஆற்றின் புறத்தாற்றில் போஒய்ப் பெறுவது எவன்? (இல்வாழ்க்கை 49) என்றும் வள்ளுவர் அறத்தின் சிறப்பு முழுவதையும் இல்லறத்துக்கு அளித்துத் துறவறத்தால் அடையும் பயனையும் இல்லறத்திலேயே பெற்றுவிடலாம் எனவும் கூறினார். எனவே, இயற்கைத் துறவானது இயல்பாக வளருமிடமாகிய இல்லறத்திற்கே வள்ளுவர் ஏற்றம் கூறுகின்றார். மற்றைய நூல்கள் எல்லாம் பெண்ணிழிவினையும், புணர்ச்சி விழையாமையினையும் துறவறத்திற்கு இன்றியமையா ஒழுக்கமாகக் கூறியிருக்க, வள்ளுவர் அவற்றைப்பற்றி ஒன்றும் சொல்லாமை நோக்கத்தக்கது. இங்கே மனைவியை விட்டுப் பிரிந்து வாழ்வது என்பதும் வற்புறுத்தப்படவில்லை. இளமைத் துறவு சொல்லப்படவில்லை. துவராடை, காடு தேடிப்போதல், இல்லறத்தை விடுதல் என எதனையும் சுட்டிக்கூறவில்லை. மனத்தளவில் அனைத்தையும் முற்றத்துறந்து பற்றின்றி வாழும் துறவே இங்கு விளக்கப்படும் துறவாகும். வினை, பிறப்புஇறப்பு என்ற சுழற்சி என்பன பேசப்படவில்லை.

இயல்பாகும் நோன்பிற்கு ஒன்றின்மை.... (344) என உடைமைப் பற்றும், அடல்வேண்டும் ஐந்தன் புலத்தை.... (343) என உடற்பற்றும், ....பிறப்பறுக்கல் உற்றார்க்கு உடம்பும் மிகை (345) என உயிர்ப்பற்றும் நீங்கி, யான், எனது என்னும்..(346) தற்பற்று அறுவது வள்ளுவர் கூறும் துறவு. தீரத்துறந்தவர்க்கே துறவு கைகூடும் என்றும் பற்றினை விட்டு விலகுதற்கு இறைவனை மனங்கொண்டு அதனையே பற்றிக்கொண்டிருக்க வேண்டும் எனச் சொல்லப்படுகிறது.