• 221 ஆம்குறள் ஈகை என்பது இல்லாதார்க்கு யாதானும் ஒன்றினைக் கொடுப்பதே ஆகும்; பிறர்க்குக் கொடுப்பன எல்லாம் பயன்கருதிய கொடுத்தலுக்கு ஒப்பாகும் என்கிறது.
• 222 ஆம்குறள் பிறரொருவரிடம் சென்று இரந்து பெற்றுக் கொள்ளுவது நல்வழி என்று சொல்லப்பட்டாலும் ஏற்றுக் கொள்வது தீயது; மேலுகம் கிடைப்பதில்லை சொல்வார்களானாலும் ஈகையே சிறந்தது எனச் சொல்கிறது.
• 223 ஆம்குறள் இல்லாதவன் என்ற துயரத்தை உரைக்கும் முன்பே கொடுத்தல் நற்குடிப் பண்பு உடையவனிடத்தே உள்ளன என்கிறது.
• 224 ஆம்குறள் இரந்தவர் பொருள் பெற்று முகமலர்ச்சி அடைதலைக் காணும் வரை இரக்கப்படுதலும் இனிது அல்ல என்று சொல்கிறது.
• 225 ஆம்குறள் ஆற்றலுடையவர் வலிமையில் பெரிது பசி பொறுத்தல்; அவர் ஆற்றலும் பிறர் பசியைப் போக்குவாரது வலிமைக்கு அடுத்தபடிதான் என்கிறது.
• 226 ஆம்குறள் பொருள் இல்லாதவரின் மிக்க பசியைப் போக்குக! அது பொருளைப் பெற்றவன் (தனக்கு உதவ) வைக்கும் இடமாகும் எனச் சொல்கிறது.
• 227 ஆம்குறள் பங்கிட்டுக் கொடுத்து உண்ணும் பழக்கம் உடையவனை பசி என்று சொல்லப்படும் கொடிய நோய் தீண்டல் இல்லை எனக் கூறுகிறது.
• 228 ஆம்குறள் பொருளைச் சேர்த்து வைத்து இழக்கும் கொடியவர்கள் பிறர்க்குக் கொடுத்து அவர்கள் மகிழ்தலால் எய்தும் இன்பத்தை அறியாரோ என்ன? எனக் கேட்கிறது.
• 229 ஆம்குறள் நிறையத் தாமே தனியாக உண்ணுதல் பிறரிடம் இரத்தலைக் காட்டிலும் உறுதியாகக் கொடுமைதான் எனக் கூறுகிறது.
• 230 ஆவதுகுறள் சாதல்போல் விரும்பத்தகாதது வேறு இல்லை; அதுவும் இனிதாகிறது இரந்துவந்தவர்க்கு உதவ முடியாத போது என்கிறது.

'பிராமணக் கொள்கையிலும் புத்தக் கொள்கையிலும் பகவத்கீதையிலும் வரும் அறநிலை, ஊதியக் கருத்திற்கு முழுதும் அடிமையானது போலக் குறளின் அறநிலையோ அடிமை ஆகவில்லை. "நன்மைக்கு என்றே நன்மை செய்ய வேண்டும்" என்ற அறிவு ஏற்கனவே இங்கு விளங்கக் காண்கிறோம். பல குறள்களினூடே இது ஒளிர்கின்றது' என்பார் தெ பொ மீனாட்சிசுந்தரம். ஏதாவது ஒன்றை எதிர்பார்த்து ஈகை செய்யவேண்டாம் என்று இவ்வதிகாரப் பாடல் வறியார்க்கொன்று ஈவதே ஈகைமற்று எல்லாம் குறிஎதிர்ப்பை நீரது உடைத்து (குறள் 221) கூறுகிறது. இங்கு அறத்திற்காக அறத்தைச் செய்க என வலியுறுத்தப்படுகிறது,

இரப்பதுதான் இன்னாது என்று எல்லாரும் நினைக்கிறோம். ஆனால் இரந்து நிற்பவனைப் பார்ப்பதும் அவன் துயரம்கேட்பதும் துன்பம் தருவதே என்கிறது இங்குள்ள பாடல். ஈவோனிடம் வந்து ஒன்றைக் கேட்கும் ஒருவர் அப்பொருளைப் பெற்று இன்புறும் வரையிலும் அவன் அவருடைய நிலையைக் கண்டு இரக்கப்பட வேண்டியிருத்தலால் அது அவனுக்குத் துன்பத்தையே தருகின்றது என்கிறது இன்னாது இரக்கப் படுதல் இரந்தவர் இன்முகம் காணும் அளவு (குறள் 224) என்ற அப்பாடல்.

கொடுப்பதிலும் ஓர் இன்பம் இருக்கின்றது. அதைக் கொடுத்துப் பார்த்தால் உணரமுடியும் என்று ஈத்துவக்கும் இன்பம் அறியார்கொல் தாம்உடைமை வைத்துஇழக்கும் வன்க ணவர் (குறள் 228) என்ற பாடல் ஈயாதோரை கொடுப்பதற்கு ஊக்கப்படுத்துகிறது.

வறியவர்க்கு எதுவும் வழங்க இயலவில்லையே என்கின்ற மனத்துன்பம் பெரியதாகும். சாதலைக் காட்டிலும் துன்பமானது வேறு இல்லை. ஆனால் வறியவர்க்கு ஒரு பொருள் கொடுக்க முடியாத நிலை வந்தபோது அச்சாதலும் இனியதே ஆகும் என்று சாதலின் இன்னாதது இல்லை இனிததூஉம் ஈதல் இயையாக் கடை என்ற பாடல் மொழிகிறது (குறள் 230). தன் கண்முன்னே நிகழும் பசிக்கொடுமையையும் வலியையும் ஒருவனால் தீர்க்க முடியாத போது அவன் சாவை வள்ளுவர் வரவேற்கிறார். இது கொஞ்சம் கடுமையானது என்றாலும் 'செத்துவிடலாமே' என்ற அந்த எண்ணம் ஈரநெஞ்சம் உடைய யாருக்கும் உண்டாகத்தான் செய்யும்.